Tak sobie myślę ... - Jerzy Stuhr

Tak sobie myślę … (że) to więcej niż książka. Dziennik Jerzego Stuhra jest jak z nim rozmowa. Jak miło spędzony czas na wspominaniu jakże bogatego życia tego inteligentnego i miłego człowieka i wspaniałego artysty. Tak sobie myślę pisane w zeszycie podarowanym przez córkę autora, począwszy od momentu kiedy dowiedział się on o swojej chorobie to nie tylko zapis poszczególnych dni spędzanych w najróżniejszych szpitalach. To także, a może przede wszystkim wspomnienia z wielu lat pracy, związanych z tym wyjazdów i spotkań, dziesiątek anegdot i wzruszeń, które autor nazywa – powtarzając za Profesorem Bardinim - „przygotowywaniem się do starości”.

Podoba mi się. Jestem w fazie przygotowywania. Zbieram książki, których nie zdążyłem przeczytać, filmy nieobejrzane, rozmowy z najbliższymi nieprzeprowadzone, wyznania miłości nigdy z braku czasu, nastroju, skupienia niewypowiedziane. Jest co robić!

I jest co czytać! A i śmiać się do woli i łzy ronić – śmiechu i smutku. Podziwiać też jest co – silna wola walki z chorobą, wiara w wyzdrowienie. Od momentu dowiedzenia się o chorobie, poznawania jej i  realizacji założenia, jakże innego od wyroków medycyny. I jest! Udaje się! Plan zrealizowano! (oby tak dalej Panie Jerzy!). A ileż w tej książce, przepraszam - w tym życiu wspaniałych przygód, o których, zwykłemu śmiertelnikowi (którym i Pan Jerzy w swej skromności się nazywa) nawet się nie śniło.

Chciałem dzisiaj wyjść na szpitalny korytarz. Robię to rzadko, bo krępuje mnie w tym akurat miejscu zbieranie dowodów popularności. Ale jeśli już, to tak sobie pomyślałem, że nie wypada w piżamie, trzeba włożyć spodnie (…). Dlaczego? Przecież to szpital, wszyscy zrozumieją, wszyscy w piżamach.

Wydawałoby się, że Jerzy Stuhr jest wszystkim znanym aktorem, artystą i profesorem (między innymi rektorem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego) a jednak i on nie zawsze zostaje rozpoznany, co wcale go nie irytuje a jedynie smuci w kwestii braku względnej choćby znajomości sztuki.

Zaczynam się bać młodych. Nie młodzieży. Młodzieży często zazdroszczę – beztroski, spontaniczności, pocałunków na Plantach, zazdroszczę w taki, powiedzmy, gombrowiczowski sposób. A kto to są ci młodzi, których się boję> Zacznę od banalnych obserwacji: boję się tych, którzy nie kłaniają mi się na korytarzu w szkole, chociaż wiedzą, kim jestem (a może nie?).

I jeszcze jedne z tych licznych cytatów dowodzących ignorancji i braku kultury społeczeństwa, i wcale nie powinien on wzbudzać salwy śmiechu:

 … i nagle na środku Plant jakaś pani ciągnie w moją stronę mała dziewczynkę: „No chodź! Nie rób komedii! Chodźże. No, popatrz się, no już … nie poznajesz? Przecież to Osiołek ze Shreka.

Ale ten swoisty dziennik to nie tylko psioczenie i narzekanie, jest  w nim też mnóstwo dowodów na znajomość sztuki. Szkoda, że w większości u zagranicznych reżyserów i aktorów, ale może to z jednej strony pocieszające? Jerzy Stuhr wspomina wiele swoich ról u zagranicznych właśnie reżyserów, o współpracy z nimi – idealnej, czy też trochę mniej. O swoich rolach, które ukochał szczególnie, o tych niezauważonych i nagrodzonych. Tak sobie myślę … to zapis codzienności – dotyczącej wydarzeń z prasy i telewizji, komentowanej z dystansem, ubranej we wspomnienia – o dzieciństwie, miłości i wychowywaniu dzieci. Krótkie, prawie codzienne wpisy o twórczości przeplatane z wpisami o walce z chorobą.

Ale przede wszystkim opisuje walkę z chorobą. Autor pisze o tym, jak potrzebna jest siła do niej i wiara - niezależnie od tego czy jest się słanym aktorem, czy zwykłym szarym człowieczkiem. W chorobie każdy ma tę samą wartość, każdy jest taki sam. I tylko wyjście z niej zależy od szczęścia i wiary. Ukoronowaniem książki jest wywiad dla portalu medycznego i osobiste podsumowanie Jerzego Stuhra tego, co dała mu choroba. Odważny zapis, budujący i zadziwiający jednocześnie, bo przecież rzadko się zdarza aby choroba mogła wzbogacać.  

Trudno zrecenzować czyjeś życie. Nie sposób komentować przeżyć tego wielkiego człowieka, oceniać jego myśli i poglądy. Z radością można jedynie polemizować – w myślach oczywiście – z ich autorem. I napawać się bogactwem doświadczeń i przede wszystkim siłą skupioną w optymistycznym podejściu do rzeczywistości.

To nie są cuda. To siła i energia. Niech mi wiara da siłę i energię, to dziękuję serdecznie, niczego więcej nie chcę.

Cytaty pochodzą z książki