dziś inaczej - dziś krótko, ale jednak

Dzisiaj będzie inaczej. Jako, że czytam dużo (dość dużo, jak na osobę wychowującą małe dziecko) lecz piszę mało (niby czas by się znalazł, tylko skupić się trudno) dziś opiszę pokrótce, polecę Wam kilka książek, które mi przypadły do gustu, i które zapamiętałam szczególnie.

Dom pod Lutnią - powieść niesamowita, książka, na która czekałam. Ta powieść Kazimierza Orłosia już bardziej polska być nie mogła. Wszystko w niej tchnie polskością: polska mazurska wieś, polskie obrazy i zwyczaje, piękny polski język autora, który wprost zachwyca. Dom pod Lutnią to historia pięknego dzieciństwa spędzonego u dziadka, na mazurskiej wsi, w której schronienie znaleźli powojenni rozbitkowie. To też opowieść o pięknej miłości, która czasem zdarza się u jesieni życia. Miłości zakazanej, a mimo to trwałej i mocnej. Książka Kazimierza Orłosia jest jedną z niewielu, które aż szkoda kończyć. Chciałoby się tę, zaliczoną jako CUDpowieść czytać ciągle, bez przerwy, jakby nie miała mieć nigdy końca. Dziękuję Panu Kazimierzowi za ten piękny dar.

Trylogia Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk była dla mnie zaskoczeniem niesamowitym. Z uczuciem towarzyszącym lekturze książki, z którym nie mogłam się pogodzić, sceptycznie nastawiona do opowieści o jakiejś tam cukierni nie miałam wcale zamiaru jej czytać. Jednak w przypływie - właściwie nie wiem czego (wiem, że fragment zamieszczony na stronie wydawnictwa zdecydował o tym, że chcę przeczytać tę sagę, i te kilka stron znam prawie na pamięć po tym, jak wczytywałam się w nie wyczekując otwarcia księgarni), pociągnięta nagłym uczuciem do książki, gnana potrzebą jej przeczytania przepadłam! I chociaż trzeci tom ciągle przede mną (bo żal mi - znowu - że historia się skończy i ten straszny moment odsuwam w czasie) to już (właściwie już po pierwszym tomie) mogę powiedzieć (wszystkim takim samym chichoczącym sceptykom), że to powieść fantastyczna. Takiego bogactwa zwyczajów dawnej Polski, takiej ilości faktów historycznych, a już szczególnie tego tłumu - dosłownie - barwnych bohaterów nie widziałam bodaj nigdzie! Pewnie fabuły Cukierni pod Amorem nikomu opisywać nie trzeba, więc przypomnę pokrótce że to opowieść o zaginionym tajemniczym pierścienia oparta na przeszłości rodów Zajezierskich, Cieślaków i Hryciów. No doprawdy! to chyba zaskoczenie roku, dzięki autorce którego "poznałam" tylu wspaniałych ludzi, i "odwiedziłam" mnóstwo cudownych miejsc. Książka niezapomniana, której fenomen już teraz pojmuję, przepraszając autorkę za uprzedzenia.

Ominąć Paryż była jedną z niewielu książek Małgosi Wardy, której jeszcze nie czytałam. Długo leżała na regale, przysłana przez samą autorkę, niepozorna książeczka wyczekując swojego czasu. Długo kusiła swoim urokiem zawartym w magicznym słowie Paryż. Przechodząc obok niej, za każdym razem zerkałam do środka wyszukując śladów Paryża i kusiłam się, kusiłam. Aż wreszcie nie wytrzymałam i - odkładając czytaną wówczas książkę - zabrałam się za lekturę Ominąć Paryż. Przepadłam na samym początku. Przepadłam, bo gnana chęcią spotkania się z coraz to inną bohaterką powieści, pociągana przez autorkę losami kobiet, które wydały mi się znajome miałam jedno pragnienie (co nie zdarza mi się często) - dowiedzieć się wszystkiego od razu, przeskoczyć na koniec i ukrócić swoje cierpienie z powodu pogłębiającej się ciekawości. Przewrotność tytułu (nie będę zdradzać chętnym na lekturę jak objawia się ta przewrotność) zaskoczyła mnie. Swoje "podchody" do książki Małgosi i jej późniejszą lekturę mogę porównać do skubania ciastka, które wydaje nam się apetyczne i znajome, by po jego skosztowaniu zachłysnąć się nowym, nieznanym dotychczas smakiem!

Tę cudowną i wzruszającą powieść, czytałam już jakiś czas temu. Zbierająca same dobre recenzje książka autorstwa młodego pisarza Jonathana Safran'a Foer'a musiała bardzo mną wstrząsnąć, gdyż poza otwarciem ust ze zdziwienia i zaszokowania, oraz uronionych kilku łzach wzruszenia nie potrafiłam na jej temat wydobyć z siebie nic innego. Tak właściwie to nie wiem, od czego mam zacząć, bo to strasznie wstrząsająca i jednocześnie ciepła książka. Wiem, te dwa określenia wydają się wykluczać, ale w przypadku Strasznie głośno, niesamowicie blisko są jak dwie bliźniacze dusze, jak siostry tak do siebie podobne, że trudne do rozróżnienia, wreszcie kojarzą się w tytułem, który równie dziwny okazuje się banalnym po lekturze książki. Czy zastanawialiście się kiedykolwiek nad tym, co czują ludzie, którzy przeżyli atak na WTC? Nie mam tu na myśli tych osób, które przeszły przez to wszystko fizycznie, ale osoby postronne, ludzi, których dotyczył on przez bliskich, którzy zginęli w ataku terrorystycznym? Ja nie, nie zagłębiałam się aż tak. Owszem, współczułam, wszystkim, ale nie łączyłam się szczególnie w bólu. Nie zastanawiałam się co czuli, kiedy to wszystko się działo. Wszystko co widziałam i słyszałam szokowało, wzruszało, ale nie pozostawiło blizn. Nie zastanawiałam się tym bardziej, co dotknięci tą tragedią czują dzisiaj, mając swoje życie i własne problemy, mniej lub bardziej globalne zwyczajnie zapomniałam o stronie mentalnej wydarzenia, które tak naprawdę dotyczy całego świata. Dopiero książka J. S. Foer'a uświadomiła mi co czują ci, którzy widzieli, którzy doświadczyli, jak funkcjonują PO w codziennym życiu. Jeszcze cięższy mentalny wydźwięk miała tym bardziej, że uczucia po ataku opisuje 9 letni chłopiec - Oskar Schell, którego tata zginął w jednym z wieżowców. Uderzające.

Szturmując niebo to kolejna pozycja, która mną poruszyła. Do dziś właściwie nie potrafię - poza tym, że Rebija jest osobą niesamowitą, o niespożytych siłach, a jej nieprawdopodobne życie można podzielić na kilku silnych mężczyzn, z których pewnie niewielu by przetrwało - powiedzieć niczego, co miałoby sens o tej swoistej biografii urgujskiej prostej kobiety. Kobiety, która urodzona w prostej rodzinie poszukiwaczy złota doświadczyła więzienia, z którego trudno wyjść żywym, politycznych matactw, kradzieży, czy wreszcie poniżenia z tytułu bycia kobietą. Jeśli najpierw dowiemy się czegoś o Ujgurach, o tym prześladowanym narodzie będzie na łatwiej zrozumieć postępowanie Rebiji, jej stąpanie po cienkim lodzie, jakby nie bała się bólu i śmierci. Rebija Kadir angażowała się przez kilkadziesiąt lat swojego barwnego życia w walkę o wolność religijną i kulturalną muzułmanów żyjących w północnozachodnich Chinach. Sama prowadząc szereg interesów walczyła także o umożliwienie tego muzułmanom. To twarda kobieta, uparta i - co mnie niestety trochę w niej irytowało - zapatrzona też w siebie. Ale może dzięki temu, albo dzięki umiejętności dzielenia się z innymi potrafiła tak walczyć. Czasem nie mogłam jej zrozumieć, nie mogłam pojąć tego, że zostawia swoje dzieci aby walczyć o wolność narodu. Ale może mało we mnie patriotyzmu, albo zbyt dużo pewności, jaką daje mi życie w wolnym kraju.

Na tę książkę zwróciłam już uwagę na długo przed jej wydaniem w Polsce, wyszukując recenzji przy okazji nominacji do The Man Booker Prize 2011. Jakież było moje zaskoczenie kiedy zobaczyłam ją w księgarni wydaną przez rodzime wydawnictwo. Z jeszcze cieplutkim wydaniem, ze śpiącym synem w wózku pobiegłam (dosłownie) do pobliskiego parku aby tam "połknąć" jej połowę. Ta zmyślona (a jednak może prawdopodobna) historia wpływa niesamowicie na wyobraźnię czytelnika. Możliwość jej wydarzenia się w rzeczywistości dostarcza barwnych obrazów i mocnych przeżyć, bo czyż historia jakoby księżna Diana żyje, ma się dobrze, tylko ukryta pod nową tożsamością nie jest emocjonująca? Jakoś nie specjalnie przepadam za książkami Ali, podobnie dziwnie czyta mi się Nieopowiedzianą historię to jednak pomysł wydaje się ciekawy i intrygujący.

I na koniec pozycja którą powinien przeczytać każdy, kto wybiera się do słonecznej Italii, kto (podobnie, jak ja) nie przepada za tym krajem (a gwarantuję, że się przekona!), także ten, kto uwielbia gotować i smacznie zjeść i w ogóle każdy, kto chce poprawić sobie samopoczucie. Campodimele (miasto miodu), tytułowe miasteczko długowieczności, którego mieszkańcy, żyjący długo ponad średnią wieku dostarczają naukowcom nie lada zagadki. Zagadki, której wyjaśnienie okazuje się niesamowicie proste – jedzenie!! To właśnie tu, u podnóży gór Aurunci, w samym sercu Włoch średnia długość życia wynosi dziewięćdziesiąt pięć lat.To książka przebogata w pyszne zdania, smakowite opisy i kuszące sytuacje, a do tego pełna dobrych włoskich przepisów. Kalendarz prowadzący przez zmieniające się pory roku, które przynoszą bogactwo warzyw, owoców, ryb i grzybów. Barwni bohaterowie zapraszają autorkę do swoich domów i dzielą się z nią sekretami swej wspaniałej kuchni, która podąża za niezmiennym rytmem natury i tradycji. To fantastyczna książka kulinarna, a zarazem inspirująca opowieść o miejscu, w którym praca i prostota przynoszą długie i szczęśliwe życie. Oczywiście zajęła zaszczytne miejsce w mojej kuchennej biblioteczce, a kilka przepisów w niej zawartych połechtało już nasze podniebienia. 

To tylko kilka tytułów, które przeczytałam od czasu, jak mój syn przyszedł na świat, a których nie przybliżałam Wam na blogu. To zaprzecza teorii wspomnianego przeze mnie lekarza, jakoby przy maluszku nie można było poczytać. przyznaję, że gorzej ma się sprawa z pisaniem - faktycznie, ale tego lekarz nie przewidywał - więc taka krotka forma jest dla mnie rozwiązaniem i możliwością podzielenia się z Wami swoimi doświadczeniami z lekturą.

cytaty i zdjęcia pochodzą ze strony http://ksiazki.wp.pl/index.html