Światła września i Zafon listopadową porą, czyli poszukiwania trwają dalej

Przyznaję, że z niechęcią sięgnęłam kolejny raz po Zafona (Cień wiatru oraz Gra anioła już za mną, i niestety jakkolwiek tę pierwszą nawet zaakceptowałam, to już z drugą częścią powieści o Cmentarzysku Zapomnianych Książek było gorzej;/). Zdaję sobie sprawę, że zaczęłam przygodę z autorem niejako od końca, czy też od środka, ale według polskiego rynku wydawniczego to właśnie te dwie książki (Cień wiatru, Gra anioła) były warte polskiego debiutu. Teraz zatapiając się w poszukiwania autora doskonałego, który miałby zastąpić mojego ukochanego Vladimira Nabokova oraz - z polskich autorów - Stefana Chwina rozpoczęłam od lektury ostatniej tym razem książki Carlosa Ruiza Zafona. Chciałabym aby te moje poszukiwania zakończyły się sukcesem, który zapewni mi lekturę książek ulubionego (nowego, czy też kolejnego) autora na wiele lat. Tak, abym mogła w ciemno sięgać po tegoż autora kolejne tytuły, nawet gdybym czasem miała się zawieźć.

Wracając do początku - właśnie w trakcie tych poszukiwań natknęłam się (choć to słowo nie bardzo tu pasuje, bo nie stało się to przypadkiem) na książkę Światła września. Tak, wymyśliłam sobie przygodę z Zafonem, jako sprawdzenie tegoż autora od ostatniej jego książki, jaka ukazała się w księgarniach. Kusiła też Marina i dwa młodzieżowe tytuły - Pałac północy oraz Książę mgły, ale na przekór zasadom i trochę wbrew sobie zaczęłam od końca.

Z wybraną przez mnie książką, z góry było wiadomo, że będzie to przygoda połączona z magią, czyli zestaw obowiązkowy u Zafona. Nie miałam nic przeciwko, chciałam się dobrze bawić, nawet jeśli nie miałabym trafić na tego jedynego autora (z całym szacunkiem, ale myślę, że daleko jemu do V.N. oraz S.Ch.). Światła września to właściwie magiczna opowieść o dwójce nastolatków, których połączyła tajemnica miejsca, w którym mieszkają. Irene Sauvelle przyjechała wraz z matka i młodszym bratem do małej francuskiej miejscowości w której miało odmieć się ich życie. Rodzina Irene pogrążona w żałobie po ojcu, jedynym żywicielu rodziny, powoli pogrążała się także i w długach. Paryskie życie okazało się zbyt drogie, a przyjaciele niegodni. Z tego powodu matka Irene zmuszona  była podjąć pracę, która na jej szczęście znalazła się w pobliskim Cravenmoore, u bogatego fabrykanta zabawek Lazarusa, samotnego człowieka, dla którego świat tworzonych przez niego zabawek jest zasłoną dla dręczącej go prawdy. Simone Sauvelle wydało się, że nie mogło spotkać jej nic lepszego, tym bardziej, że praca jaką miała wykonywać przypadła jej do gustu, a chlebodawca miłym starszym panem. Życie kobiety i jej dzieci zaczeła się rozjaśniać, przyszłość nie wydawała się już im tak straszna, choć czasem jeszcze ograniał kobietę smutek po zmarłym mężu. 

Ta idylla trwałaby pewnie tak przez długie lata, gdyby nie przerwał jej straszny wypadek, jaki zdarzył się w Cravenmoore. Gdyby pokojówka pana Lazarusa nie zginęła w dziwnych okolicznościach inaczej potoczyłyby się losy rodziny Simone.

Przyznaje, że w tę krótką opowieść można się nawet wciągnąć. Dać się ponieść tajemnicy jaka osnuwa okoliczne lasy Cravenmoore, tchnące grozą ciemne powietrze licznych pokoi ogromnego pałacu Lazarusa, zamieszkałego przez istoty o szklanych oczach i cień. I można wystraszyć się kiedy Irene wraz ze swoim przyjacielem Ismaelem próbują rozwiązać zagadkę śmierci młodej służącej z Cravenmoore. Ta odważna dwójka młodych ludzi czasem zdaje się posuwać za daleko. Kiedy nieproszeni wchodzą w życie Lazarusa nic już nie jest takie samo. Wszech ogarniajaca ciemność i tajemnica zaczyna rozsiewać swoje śmiercionośne macki i tylko jakiś niespodziewany splot okoliczności, czy magicznych rozwiązań będzie w stanie uratować bohaterów książki Zafona.

Bardzo ciekawi mnie, czy wszystkie książki tego autora, które mieliśmy okazję znaleźć ostatnimi czasy w księgarniach są równie magicznie przygodowe, czy też, jak wskazywałoby moje wcześniejsze doświadczenie czytelnicze z autorem jednak różne? Pewnie skuszę się na jeszcze jeden tytuł Zafona, ale wiem już dzisiaj, że to nie będzie ten autor, który zastąpi mi wszystkie przeczytane książki Nabokova i jeszcze nie napisane (ciągle czekam na kolejne) powieści Chwina.