Stos inaczej i bezludny świat może być Bezludnym rajem - Ana Maria Matute

Zbierałam się do tej książki bardzo długo. Pierwsze podejścia mogłabym wyliczać w nieskończonośćJ Ale ruszyłam z kopyta, doszłam do końca pierwszego rozdziału, w końcu zaliczyłam magiczną setkę. I przepadłam! Przecież ta książka jest magiczna. Jak ja mogłam w ogóle ją odkładać!? Czasem nawet w tej magii straszna, bo jak sobie człowiek uświadomi, że jako dziecko też miewał swoje krainy, które odwiedzał, czy to przed zaśnięciem czy we śnie to może utożsamiać się z Adrianą i cieszyć jeśli był rozumiany. Książka Any Mari Matute kojarzyła mi się też nierozerwalnie z oglądanym kiedyś filmem Jeż. I choć silnie starałam się odegnać obraz Palomy, bohaterki filmu, kamienicy w której mieszkała to po jakimś czasie poddałam się i tam właśnie umiejscowiłam akcję książki Bezludny raj.

Tytuł jak najbardziej trafny. Adriana bohaterka książki Matute, która dla mnie zdaje się być alter ego autorki to kilkuletnia dziewczynka żyjąca w swoim świecie, w którym poza wymyślonymi postaciami nie ma nikogo więcej. I choć mieszka ona razem z rodzicami, starszą siostrą i braćmi, oraz służbą żyje jak samotny malutki człowieczek, zagubiony w ciemnościach swojego wielkiego mieszkania i małego świata dziecka. Adriana to inteligentna dziewczynka, która niestety nie potrafi znaleźć wspólnego języka z najbliższymi, albo też oni nie potrafią dogadać się z nią. Za to doskonale rozumie się ze swoją nianią, kucharką, siostrą mamy, którą jednak rzadko widuje, dostarczycielem węgla, mleka …. z wszystkimi osobami, które niestety nie należą do jej rodziny. To bardzo przykre, zważając na inteligencję tego dziecka, z którym rozmowa zdawałaby się być przyjemnością. Niestety rodzice Adriany zajęci własnymi małżeńskimi problemami, nie zauważają problemów społecznych córki, która nie potrafi porozumieć się z koleżankami w szkole i nauczycielami. Wszystkie problemy, jakie dostrzegają zrzucają na brak ogłady i złośliwość córki. Neurotyczna matka, na progu rozwodu potrafi Adrianę tylko łajać za uwagi, jakie dziewczynka przynosi od nauczycielki i dyrektorki szkoły. Starsza siostra w ogóle nie znajduje języka z małą Adrianą, a bracia – bliźniacy, którzy jeszcze do niedawna byli jakby jedynymi osobami rozumiejącymi choć trochę siostrę teraz wyrośli z ich wspólnego świata, a w nowym niestety dla Adriany nie ma miejsca. Jedynie rozmowy z nianią i kucharką są w stanie rozweselić choć trochę małą i dodać blasku w jej smutnym życiu. Na szczęście dla dziewczynki do kamienicy, w której mieszka wprowadza się chłopiec, który rozumie jej świat. Na tę przyjaźń niestety Adriana i Gawryła będą musieli poczekać, gdyż choroba, która zaatakowała dziecięcy organizm dziewczynki na długi czas unieruchamia ją i odbiera możliwość bliskiego poznania chłopca. Jednak tak długo wyczekiwana znajomość i upragnione zrozumienie rozkwitają z podwojoną siłą, której można dzieciom tylko pozazdrościć. Dopiero przy Gawryle Adriana staje się sobą, to z nim, dotąd zamknięta w sobie dziewczynka zaczyna rozmawiać, poznawać świat i cieszyć się życiem, jak na dziecko przystało. Ich wspólne spędzanie czasu zdaje się nie mieć końca, a radość przepełniająca tę małą dwójkę napełnia ich energią. Nie zważają na przeciwności losu, bawią się życiem, poznają to, czego nie nauczyliby ich zajęci sobą dorośli. Żyją. Niestety i tu wkracza okrutny świat dorosłych, bo poza początkowym niezrozumieniem i brakiem przyzwolenia na przyjaźń ze strony matki Adriany wkracza jeszcze choroba Gawryły. Tak bardzo kochające się i rozumiejące dzieci muszą stawić czoła chorobie i śmierci, zrozumieć życie w tak młodym wieku i pogodzić się z jego nieuchronnym przemijaniem.

Bezludny raj to mimo wszystko wesoła książka. Proces, jaki przeszła mała Adriana – od ciemnego świata, w którym nie widać dla niej przyszłości doszła, dzięki przyjaźni i miłości osób, które mimo wszystko znalazła na swojej drodze życia do radości, jaką daje otwarcie się na innych i zrozumienie siebie. Bardzo przyjemnie czytało się te książeczkę i choć czasem zdarzały się smutki, a nawet łzy wzruszenia, to zamykając ją uśmiechałam się do siebie i Adriany, o której wiedziałam, że teraz już sobie poradziJ



A poniżej mój stos na opak, z pozycji horyzontalnej. Od kilku dni jestem przywiązana do łóżka, z którego udaje mi się uciec na krótkie wypady w celu dotlenienia i rozprostowania kości ... w tym jedną wycieczkę do księgarni - no bo jakże by inaczej:) Nie wiem jak długo potrwa jeszcze moje przywiązanie, ale stwierdzam, że dopiero teraz widzę, że mam czas na czytanie. Nie, nie narzekam oczywiście bo i tak miałam go dużo, ale zawsze jednak obowiązki domowe - przynajmniej - odciągały od płynnego czytania. A dzięki temu, że jestem niemobilna, nietykalna, cały remont w domu dzieje się obok i tylko udawać się zaczęłam na krótkie wycieczki w celu zamieszania w garnku z zupą, ewentualnie zjedzenia jej, to przeczytałam zastraszające ilości w jeszcze bardziej zastraszającym tempie.
Na szczęście obok stosu leżącego, czyli już przeczytanego - stąd jego odmienność - stoi kilka książek do przeczytania.
I tak leżą:

(od dołu)
Groteska Natsuo Kirino, którą zaczęłam kiedyś w ramach osobistego wyzwania czytelniczego, które zrobiłyśmy sobie z Olą, ale jej nie skończyłam wtedy, więc teraz zaczęłam raz jeszcze i skończyłam, Uff

Bezludny raj A.M. Matute opisany powyżej:)

Maska arlekina Hanna Kowalewska książka z serii o Zawrociu, którą czytam przygotowując się do pewnego planu, który mam nadzieję kiedyś zrealizuję.

Pióropusz Marian Pilot podobnie jest książką do wykorzystania w planach redakcyjnych, pewnej przepastnej Redakcji:)

Pałac kobiet Pearl Buck to po tę książkę wybłagałam "podróż" do księgarni i żaden inny zakup książkowy nie smakował mi i nie cieszył mnie tak bardzo, jak ten! (o książce wkrótce)

Chmurdalia Joanna Bator pewnie tej książki przedstawiać nie trzeba, ale to i dobrze, bo mnie nie zachwyciła, w odróżnieniu od Piaskowej Góry

W tym stosie powinien pojawić się jeszcze Mondo i inne historie Le Clezio, który leży już na półce i nie załapał się na zdjęcie, a o którym pisałam już TU.

A stoją sobie i czekają w zasięgu łapki:

1Q84 (t.3) H. Murakami otrzymany dzisiaj od Muzy, i tak gorąco omawiany na pewnym portalu społecznościowym :)

Naga cytra Shan Sa też od Muzy (zadbała Muza o to abym się nie nudziła:) ) bo mam napad japońsko-chiński:/

Mapa i terytorium M. Houellebecq ajć wyczekana!!!

Puls J. Barnes chyba nie muszę się tłumaczyć dlaczego:)

Płatki z nieba Mingmei Yip znowu ten napad! :) A powyższe dwie książki podesłało mi Wydawnictwo Świat Książki, dbając o zapewnienie mi zajęcia podczas leżenia:)

Dobrze się leży, skutkuje i mam co czytać!