... bo traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa pozostają z tobą na zawsze ...

W Polsce znika rocznie około 5 tysięcy dzieci. Statystycznie w/g policji, mniej więcej ginie jedno dziecko co dwa dni*. Większość z nich wraca (znajduje się) w przeciągu kilku dni, a ich zaginięcia najczęściej okazują się zwykłymi „gigantami”. Jednak takie ucieczki dotyczą najczęściej młodzieży, a małe dzieci giną z oczu dorosłych przez ich nieuwagę lub też przepadają w towarzystwie „dobrych wujków i cioć”. Niestety, często takie zniknięcie nie kończy się powrotem skruszonego dziecka ale długoletnim oczekiwaniem i życiem w ciągłej nadziei. Zdarza się także, że zaginione dzieci przetrzymywane są przez porywaczy, a nawet własnych rodziców!

Właśnie taki przypadek wieloletniej niewoli był natchnieniem dla Małgorzaty Wardy – przypadek Nataschy Kampusch, młodej Austriaczki, przetrzymywanej w domu oprawcy przez osiem lat wyzwolił pomysł napisania Nikt nie widział, nikt nie słyszał.
To opowieść z tych, które lubię najbardziej, niby polska autorka ale nigdy nie sklasyfikuję tej książki jako literatury polskiej, nie przypiszę do typowo polskiej twórczości, ona jest ponad kategoriami. Książka stworzona z kilku historii, które niby mają ze sobą wiele wspólnego, niby wydają się dążyć do jednego punktu, a jednak są tak różne, jednak mogą się mijać. To historia samotnego ojca Michała Gersona, który wychowuje dwie kilkuletnie córki – Sarę i Lenę. Jego permanentne problemy z pracą nie pozwalają tej „wyszczerbionej” rodzinie zadomowić się nigdzie na stałe. Ciągłe przeprowadzki, zmiany szkół i otoczenia hartują dziewczynki ale sprawiają też, że są one dla siebie całym światem, a dla ojca kumpelkami. Miłość i przyjaźń, podszyte gdzieś skrytym żalem i tęsknotą za niknącym obrazem matki, to codzienne emocje w rodzinie Gersonów i zdawać by się mogło, że nic nie jest w stanie zburzyć tego ładu, jedynie czas może pozwolić wyjaśnić kilka spraw, a dziewczynkom pozwolić zrozumieć przeszłość, dać dorosnąć uczuciom i wybaczyć. Jednak staje się rzecz straszna, która już na zawsze zmieni życie w tym małym gdyńskim mieszkanku, na zawsze skrzywdzi psychikę Michała i Leny, przerwie tę silną nić, która łączy ojca i córkę.
Książka nagle przeskakuje o 18 lat w przyszłość, świat zmienia się na oczach czytelnika, nie zmieniają się jednak pęknięte serca bohaterów. Jednocześnie autorka tworzy dwie inne historie kobiet. Wszystko zdaje się mieć wspólny mianownik, biec ku rozwiązaniu, cofając się, oddalając i klucząc. Te retrospekcje są wspaniałe w wydaniu Wardy – trzymają w tak niesamowitym napięciu, że słowa Małgorzaty Domagalik, jakoby książka „napisana była z prawdziwym nerwem”, są strzałem w dziesiątkę, choć nawet i one nie oddają emocji, które towarzyszą lekturze. Niech też nie zmyli czytelnika fakt, że historie Agnieszki i Leny są tak podobne, niech nikt nie próbuje rozwiązywać ich na własną rękę, prychając śmiechem z powodu złudnego banału.
Straszne historie okrucieństw, jakich doznają młode kobiety, dziewczynki, to co dzieje się w ich głowach i to co staje się z nimi kiedy już są dorosłe jest nie do objęcia i nie do wyobrażenia. Niesamowite, groźne i udzielające się napięcie kiedy Monika Litwin wraca do świata żywych, gęsia skóra kiedy mały chłopiec odkrywa, że pod śniegiem nie zawsze ukryte są przebiśniegi, a lustra zdają się powracać do przeszłości, to tylko niektóre z emocji, jakie towarzyszą lekturze książki Małgorzaty Wardy.
Nikt nie widział, nikt nie słyszał to książka, jakich chciałabym czytać wiele, choć wolałabym aby żadne prawdziwe historie nie były ich natchnieniem, ale egoistycznie życzę Pani Małgorzacie więcej niewidzianych i niesłyszanych historii, które choć tak gorzkie przez swą realność są tak literacko wartościowe, tak wzruszające i niezapomniane. Bo Nikt nie widział, nikt nie słyszał, nie sposób zapomnieć, tkwi ona w szufladach pamięci, jak trauma przeżyta w dzieciństwie przez Lenę.



cytaty pochodzą z okładki książki

informacje o ilości zaginionych dzieci zaczerpnęłam ze strony http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Gdy-dziecko-ginie-z-domu,wid,11234030,wiadomosc_prasa.html

* wyjaśniłam dla zbyt dosłownie myślących oraz dla tych, którzy nie zaglądaja na podane linki