opowieść z Tamogi - procesja duchów

„Minęło tyle lat. Zawieszone we mgle i deszczu miasteczko jawiło mu się tak rozmyte i dalekie, że nierealne. Po lewej stronie szosy płynęła szeroka, ciemna rzeka, ginąc w morzu na horyzoncie. Na nadrzecznych mokradłach pasły się małe włochate konie, całe w błocie.”

Ta niepozorna książeczka (zaledwie 140 stron) pisana przez młodziutkiego, bo zaledwie 20 letniego autora przez dwa lata, a opublikowana po bez mała czterdziestu, tworzona początkowo do szuflady, jako osobne szkice zachwyca treścią i stylem, który mi osobiście przyniósł na myśl Sandora Marai.
Opowiadania osobne, a jednak mniej lub bardziej ze sobą powiązane. Korowód cieni można by czytać osobno – jako 9 odrębnych opowiadań – tak też mówi sam autor Julian Rios, ale dla elementu zaskoczenia, może trochę grozy pomieszanej z tragikomedią lepiej czyta się je jako całość. Niby każde z dziewięciu opowiadań Korowodu … jest odrębną historią bohatera, jednak może nas też zaskoczyć, kiedy po kilkunastu stronach zrobi nawrót i przywoła kiedyś wspomnianą postać (czytający niesumiennie będą zagubieni).
To opowieść z Tamogi, opowieść i zwyczajnym miasteczku, miasteczku jakich wiele. Dziewięć opowieści, jak dziewięć plotek z prowincji Tamoga, gdzie każdy żyje życiem drugiego, sąsiedzi wiedzą, albo też wydaje się im, że wiedzą o tobie wszystko. Plotkują, spekulują, dopowiadają i kłamią.
Jest obcy Mortes, którego przybycie do miasteczka porusza lawinę plotek, prześladowań. Wszystkim znany jest każdy jego krok – właściciel hotelu wie gdzie i na jak długo zanocuje, barman zna smutki, telefonistka powtarza wszystkim rozmowy, a dziwka zna zawartość kieszeni. Tylko kiedy trzeba Mortes zostaje zapomniany. Albo taki groźny Palonazo. Głupek Palonazo – niezauważony w wielkiej miejskiej rodzinie. Niedopilnowany! Czy też rodzeństwo seniorita Delia i jej brat Horacio, żyjący w domu podzielonym … aż do śmierci. I znowu rodzeństwo - Celso Castillo i nieznany brat, za którego Celso musi oddać życie. Jednak cierpliwi dowiedzą się o zemście. Wiele jeszcze innych postaci przewija się w książce – istny korowód duchów, które czasem mogą okazać się żywymi. Czytanie Korowodu cieni wybiórczo będzie jak odgrzewanie niedojedzonego obiadu. Nie smakuje i szkodzi, nie pozwala poznać kwintesencji smaku, odróżnić składników. Nie poznamy Tamogi i jej mieszkańców jeśli nie wejdziemy w korowód, jeśli nie pójdziemy z pochodem duchów i żyjących.
Autor książki umiejętnie przenika z historii w historię, zmienia czas akcji w sposób gładki i niezauważalny. W jednym krótkim rozdziale, charakterystycznym dla Korowodu robi kilka zwrotów, które wydają się zaplątywać tylko po to, aby okazać się jedynym wyjściem i rozwiązaniem. Zwykle od krzyku do krzyku, od śmierci do śmierci, od wyjścia, przez labirynt do wyjścia – zawsze przez retrospekcje.

Ciekawa jestem, który z rozdziałów stanie się Waszym ulubionym, kiedy już sięgniecie po opowieść z Tamogi? Powiem Wam w sekrecie, że ja upodobałam sobie … Lecz prochem kochającym, ale nie zaczynajcie od tego! Miłej koniecznej lektury!

cytat pochodzi z książki Korowód cieni J. Rios