kulinarna porażka

No dobrze! Skończyłam! Zmęczyłam! Co oznacza przeczytałam! Ale po co? Chyba jeszcze nigdy nie czytałam książki w takich „ratach”?! Julie&Julia Julie Powell miała być odskocznią od szarości, miała rozweselić, albo też miała podtrzymać dobry humor. Nie wyszło, a raczej stało się inaczej.
Mało, że nie poprawiła mi humoru to skutecznie odebrała chęci do jedzenia. Nie było nic apetycznego w tej historii o dziewczynie zafascynowanej książką kucharska Doskonalenie francuskiej sztuki kulinarnej, choć jest ona kopalnią przepisów i opisów jedzenia po przygotowaniu jak i przed ... niestety.
Nie wiem jaki sens miał PROJEKT dla Julie? Co chciała sobie i innym udowodnić wyrzucając tony jedzenia, przeklinając i wściekając się na swoją „nieudolność” kuchenną!? Ok, podjęła się trudnego zadania (po co?) ale nie przesadzajmy – nie ma nic trudnego w oblewaniu wszystkiego auszpikiem … bleee!(osobiste, złe doświadczenia z pracy w kuchni hotelu, jednej ze znanych w Polsce sieci, gdzie wszystko oblewało się auszpikiem …. w celu zachowania świeżości bądź, co gorsza … ukrycia nieświeżości).
W związku z tym, że nie zauważyłam sensu podjęcia przez Julie wyzwania kuchennego i nie wyniosłam z książki nic wartego uwagi, posłużę się paroma cytatami, z których kilka mogło przyprawić nawet o uśmiech ;)

„Jestem z tym samym mężczyzną, odkąd skończyłam osiemnaście lat, a moje koleżanki singielki nieustannie opowiadają mi o tych sprawach, jakbym się na nich znała. Może podejrzewają, że byłam światowej klasy puszczalską nastolatką albo, że pamiętam poprzednie życia, albo jeszcze coś innego. Dzięki Bogu za Seks w wielkim mieście.”

… czasem drastycznych

„Przeczytałam o wszystkich metodach humanitarnej eutanazji homarów – włożenie do zamrażarki, umieszczenie w zimnej wodzie na małym ogniu – pewnie po to, żeby się nie zorientowały, iż gotują się żywcem …”

… i nawet skutecznie zniechęcających do jedzenia (serio, książka dobra zamiast diety, od trzech dni nie ruszam obiadów)

„W przypadku móżdżku nie chodzi o smak, choć nie jest taki zły. I nie chodzi o czynnik „błe” – bo kiedy się go opłucze, w zlewie i na ubraniu zostają kawałki mózgowej materii, zwisające jak w filmie Tarantina, a także ta dziwaczna błoniasta materia, która spowija mózg … „

Czy na pewno nie chodzi o czynnik „błe”?

Do tego dochodzą plagi w stylu braku wody, prądu, dziesięciokilogramowa nadwaga Julie i permanentny brak prysznica … yyyyh!

Przecież książki o jedzeniu zwykle powodują wzmożenie apetytu. Wywołują chęć pobiegnięcia do kuchni i przygotowania smakołyków serwowanych na jej kartach. A tu co? Julie&Julia Julie Powell żadnego z tych impulsów nie wywołały w trakcie 300 stronicowej lektury. Książka jednym słowem mało apetyczna.
Dobre dla chętnych do zgubienia paru kilogramów :)

J.Powell, Julie&Julia, s. 147, s. 156, s. 261.