Anty-Christa

I znowu tak krótkie lecz jak wyraziste opowiadanie Amelie Nothomb. Tak realny, że prawie namacalny świat książki, wydarzenia zdające się być na wyciągnięcie ręki. Zdarzenia, które pochłaniają.

Występują: niewinna Blanche, diaboliczna Christa i zaślepieni rodzice.

Najpierw rozkochani, zauroczeni przyjaciele i kochający swoje urocze dziecko rodzice.
Potem z jednej stroni oszukiwani i zdradzeni znajomi z drugiej strony oburzony ojciec broniący swego dziecka. Dziecka, którego nikt nie zna, albo też każdy zna z innej strony. Dziecka, w którego ciele mieszka ….. zło objawiające się urokliwym dobrem i słodkim uśmiechem. Takich wykorzystanych i oszukanych przez to dziecko jest jeszcze wielu.
Brzmi jak z najgorszego horroru ale to opowieść o dorastającej dziewczynie z problemem akceptacji siebie i z własnymi kompleksami.
Historia tego szesnastoletniego zła wcielonego nie kończy się na głupich kawałach i czasem śmiesznych zagrywkach. To też nie problem wieku i dojrzewania.
Ta szesnastolatka to zło wcielone, to Christa w ciele Antychrysta.
Niewiele można napisać o tej krótkiej książeczce, bo szkoda opisywać te wszystkie irytujące zachowania szesnastolatki. Lepiej też nie opowiadać o reakcjach - albo też ich braku - ludzi dorosłych, zapatrzonych w dziewczynę jak zakochana nastolatka w swojego chłopaka. Przy tej książce Nothomb można się zirytować podobnie jak przy "Krasomówcy" na zaślepienie, na bezmyślny brak działań. "Antychrysta" to sam środek piekła.
Rodzice posłuchajcie czasem swoich dzieci .. one też miewają (dobre) przeczucia.

A Antychryst zaraża!

_______________________

zdjęcie pochodzi ze strony http://ksiazki.wp.pl