Herbaciarnia Madeline - Darien Gee

W pocie oblicza twego będziesz musiał zdobywać chleb (Rdz 3,19).

Chleb – pożywienie, życie i siła. Od czasów Chrystusowych chleb był symbolem pojednania i życia, jako chleb (życie) pochodzący od Boga dla narodu wybranego. Wiele razy pojawia się też chleb jako ofiara, czy cudowny pokarm. Wreszcie chleb rozmnożony przez Jezusa i Jego ciało. Zawsze jednak chleb kojarzyć się będzie z czymś dobrym, niezależnie od wyznawanej wiary. I niezależnie też od niej chleb to życie, a odmówienie jego komuś to bardzo zły gest. Podarowanie natomiast, czy podzielenie się z innym człowiekiem chlebem to symbol szacunku, nie tylko dla Boga ale i bliźniego. Obrzęd łamania się chlebem (łamanie wzięło się prawdopodobnie stąd, że dawniej chleb był płaskim, twardawym pieczywem nadającym się raczej do łamania, niż krojenia, czy rwania) pochodzi aż ze starożytności i też związany jest „podzieleniem się”.

Czemu tak łatwo połączyć chleb i dzielenie się z Amiszami? Dlatego, że Amisze uznali, od czasów obowiązku ubezpieczenia się, za taką właśnie formę ubezpieczenia własne społeczności, w których wszyscy sobie pomagają, DZIELĄ SIE i opiekują się sobą nawzajem. I to od nich wywodzi się główny bohater książki Darien Gee Herbaciarnia Madeline, jej lejtmotyw - chlebek przyjaźni Amiszów. Pierwotnie to chlebek szczęścia inaczej chleb watykański (czy też chleb Hermana), na który przepis, z uwzględnieniem zakwasu i specjalistycznego go traktowania powstał z przyczyn koniecznych, a mianowicie z braku drożdży.

Po Avalonie krąży zakwas ciasta. Nazywa się to chleb przyjaźni amiszów, chociaż z amiszami nie ma nic wspólnego. (…) To jakby łańcuszek, z tym że nikt nie mówi, że zdarzy ci się coś złego. Po prostu musisz dbać o zakwas, a dziesięć dni później podzielić go na cztery części. Jedną zużywasz sama, piekąc chleb, pozostałe dajesz trójce przyjaciół.

Taki właśnie chlebek, a właściwie jego kilka kawałków otrzymała Julia, bohaterka Darien Gee, do chlebka załączony był ten specjalny zakwas wraz z przepisem zapisanym wierszem i opatrzony komentarzem MAM NADZIEJĘ, ŻE BĘDZIE SMAKOWAŁO. Początkowo sceptycznie nastawiona Julia nie miała w planach dostosować się do zaleceń przyjaznego ofiarodawcy, jednak skuszona przez córeczkę Grace rozpoczęła przygotowania do pieczenia chlebka. Tak zaczyna się ta przesmaczna i ciepła opowieść, która mogła mieć faktycznie miejsce, nie tylko w Avalon, w którym rozgrywa się akcja książki, ale w każdym innym miejscu na świecie (co by było pewnie dobre dla ludzkości). Później to już tylko trzeba przeczytać przepis dołączony z tyłu książki, wybrać najsmaczniejszą, według siebie wersję i koniecznie udać się do kuchni w celu pieczenia chlebka. A najlepiej by było móc udać się do tytułowej herbaciarni, którą prowadzi starsza pani – Madeline, a w której to rodzą się przyjaźnie. Zamknięta dotychczas w sobie Julia, unikająca kontaktów ze wszystkimi pod śmierci synka, zostawiona samej sobie Hannah, której gwiazda niegdyś błyszczała, a teraz przyćmił ją cień zdrady i Madaline, niepogodzona ze swoim dawnym wyborem, jednak starająca się czerpać z życia same miłe chwile. Nad filiżanką sporządzonego przez właścicielkę herbaciarni naparu z mieszanki ziół kobiety odszukują swoje drogi, które zaprowadzą je do licznych wspaniałych znajomości i pomogą odkryć sens życia i miłości. Z tego dzielenia wyniknie ogromna góra chlebka przyjaźni amiszów i wielki gest pomocy ze strony mieszkańców Avalonu. Pieczony na różne sposoby: z orzechami, bananem, z żurawiną i w formie muffinów czy naleśników będzie strawą dla poszkodowanych w kataklizmie mieszkańców pobliskiego miasteczka, a źródłem satysfakcji i radości dla Madeline, Julii i Hannah.

Ten mały kawałek słodkiego chlebka czynił cuda u mieszkańców Avalon. Torebka z zakwasem gnieciona przez pięć dni  stanowiła źródło zabaw dla ich dzieci, a zapasy mąki i cukru, czyli produktów dodawanych w kolejnych dniach w celu odżywienia zakwasu, zostały wymiecione ze sklepowych półek. Każdy chciał się podjąć opieki nad woreczkiem zakwasu – ściskać go, wypuszczając bąbelki powietrza, chroniąc w ten sposób przed zepsuciem i pleśnią. Czułe traktowanie woreczków dopuszczało nawet ich mrożenie, w celu uniknięcia zepsucia, a wyrzucenia zakwasu do śmieci graniczyło z grzechem – w końcu to chleb, jedzenie i źródło przyjaźni.

W miasteczku nie rozmawiano o niczym innym, tylko o chlebku i zakwasach. Stał się on nawet źródłem chwilowego (jak na wypiek przyjaźni przystało) konfliktu, pociągając za sobą nie jego pogłębienie a raczej zapomnienie dawnych waśni i pogodzenie.  Niektórzy mieszkańcy, obdarowani dziesiątki razy torebką z zakwasem, uciekali na widok sąsiada kierującego się w ich stronę z kolejnymi torebkami w rękach. Trzeba wiedzieć, że z każdej torebki zakwasu wychodziły trzy kolejne do rozdania, tak więc po niespełna czterech miesiącach chlebowego szału w Avalon krążyło ponad milion torebeczek zakwasu! Ile to wypieczonych bochenków, niech każdy z was sobie sam policzy.

Podupadająca niegdyś herbaciarnia Madeline wraz z nastaniem w Avalon epoki chleba przyjaźni amiszów stała się punktem operacyjnym, w którym zbierały się panie wypiekające chlebki, wymieniano się tam kolejnymi wersjami wypieku, wzbogacanego coraz to innymi dodatkami. Miejscem którym narodził się gest wielkiej przyjaźni – czyli pomoc zalanego sąsiedniego miasteczka. Otoczeni setkami bochenków chleba mieszkańcy Avalon zaczęli emanować przyjaźnią, zarażając nawet najbardziej zatwardziałych. Rozmnażający się w niesłychanym tempie nowy mieszkaniec Avalon – chlebek - stał się przyczynkiem do ocieplenia stosunków między dawno skłóconymi siostrami, rodzicami i ich dziećmi, a także dawał nadzieję samotnym. Promieniejąc na wszystkie strony, niczym piec rozgrzany jego pieczeniem napełnił nie tylko brzuchy mieszkańców pysznym smakiem ale i ich serca miłością.

Chyba po przeczytaniu książki Darien Gee nie znajdzie się taka osoba, która nie popędzi do swojej kuchni i nie upiecze chlebka dającego rozkosz tak wielu zmysłom. Podobnie zresztą jak i lektura książki, która zapowiadając niby przewidywalność kusi, niczym dobry wypiek zapachem, swoim ciepłym i kojącym słowem. Udanych wypieków! 

ZAKWAS CLEBA PRZYJAŹNI AMISZÓW:

1 opakowanie (7g) suchych drożdży

¼ szklanki ciepłej wody (ok. 40 stopni C)

1 szklanka mąki pszennej

1 szklanka białego cukru

1 szklanka mleka 

CHLEB PRZYJAŹNI AMISZÓW:

DZIEŃ 1: Nie rób nic

DZIEŃ 2: Zgnieć torebkę

DZIEŃ 3: Zgnieć torebkę

DZIEŃ 4: Zgnieć torebkę

DZIEŃ 5: Zgnieć torebkę

DZIEŃ 6: Dodaj do torebki 1 szklankę mąki, 1 szklankę cukru, 1 szklankę mleka. Zgnieć torebkę

DZIEŃ 7: Zgnieć torebkę

DZIEŃ 8: Zgnieć torebkę

DZIEŃ 9: Zgnieć torebkę

DZIEŃ 10: Stosuj się do poniższych instrukcji:

Przełóż zawartość torebki do niemetalowego pojemnika. Dodaj 1,5 szklanki mąki, 1,5 szklanki cukru, 1,5 szklanki mleka.

Podziel ciasto na cztery części (po jednej szklance każda) i włóż do czterech litrowych zamykanych woreczków.

Zachowaj jeden woreczek dla siebie, pozostałe daj trzem przyjaciołom wraz z przepisem.

PAMIĘTAJ: Zachowując zakwas dla siebie, możesz upiec chleb za dziesięć dni. Jest pyszny i może być wspaniałym prezentem.

Pamiętaj!

cytat oraz przepisy pochodzą z książki 

http://pl.wikipedia.org/wiki/Amisze

http://pl.wikipedia.org/wiki/Chleb

http://biblia.wiara.pl/doc/422960./6

http://pl.wikipedia.org/wiki/Chleb_watyka%C5%84ski

http://www.proszynski.pl/Herbaciarnia_Madeline-p-30984-.html