PIERWSZA BLOGOWA RECENZJA!! Dziewczynka, która widziała zbyt wiele - Małgorzata Warda

Przebiegłam koło niego i jak burza wpadłam do pokoju Aarona. Od razu usłyszałam za sobą klik-klik, ale nic mnie to nie obchodziło. (…) Stanęłam na środku pokoju i po prostu wiedziałam, że stało się coś strasznego, coś najgorszego, chociaż Aaron wcale nie miał głowy nakrytej poduszką, ani sinych plam na szyi.

        Małgorzata Warda zdążyła nas już przyzwyczaić do tego, że każda kolejna Jej książka szokuje. Wszystko, co wychodzi spod pióra tej autorki porusza nie tylko serca ale i budzi uśpione głęboko emocje. Tak mocne są książki Małgorzaty Wardy. Weźmy choćby Majkę z Nie ma powodu by płakać, jej ukrytą setki kilometrów w głąb kraju tajemnicę, porwania dzieci w Nikt nie widział, nikt nie słyszał, czy mroczną przeszłość rodziny Fey z książki Środek lata, zawieszoną w lipcowym upale i przykrytą wieloletnim kurzem. Wszystkie książki Małgorzaty Wardy są jak niechciane obrazy z przeszłości,  ukryte na dnie kufra wspomnień. Obrazy, które nie miały nigdy ujrzeć światła dziennego, lecz jednak ktoś je znalazł, ktoś je odkrył.

I tym razem dostajemy mocną opowieść, która zmusza do uzbrojenia się w cierpliwość i poskromienia złości na okrutny świat bezbronnych dzieci. W Dziewczynce, która widziała zbyt wiele mamy do czynienia z przemocą  w najgorszym jej wymiarze, z przemocą w stosunku do dzieci. To historia rodzeństwa Aarona i Anny, które połączone ciężkim dzieciństwem, śmiercią ojca i chorobą matki zżywa się ze sobą, stanowiąc jedność. Aaron i Anna, bohaterzy książki Małgorzaty Wardy zdają się czuć to samo, myśleć tak samo i tak samo milczeć w kwestiach, w których być może milczeć nie powinni.  Dziewczynka, która widziała zbyt wiele to historia o braku porozumienia wśród najbliższych. O bolesnej prawdzie, która odkrywa fakt, że dom rodzinny nie zawsze jest ostoją dla dzieci. Te dzieci zostały okrutnie wykorzystane przez ludzi, od których powinny spodziewać się opieki i pomocy w swojej trudnej sytuacji. Nie powinny były cierpieć, musieć radzić sobie same bez pomocy z żadnej strony. Bez prawdziwej pomocy. Dopiero rozłąka Anny z bratem, który był dla niej całym światem poruszyła od dawna napiętą strunę, rozpędzając lawinę wspomnień bolesnych nie tylko dla samej dziewczyny. Tylko tak inteligentna osoba, jak Anna mogła wymyślić tak nieprzewidywalną intrygę, i tylko ona mogła uratować swojego brata i rozpadającą się rodzinę tak wiele ryzykując.

Ta książka to zbiór opowieści, szczególnie wspomnień Aarona i Anny łączących się w jedną całość. Liczne retrospekcje pozwalają powoli rozwikłać zagadkę życia rodzeństwa, dotrzeć do ich bolesnej przeszłości. Niedomalowane obrazy, jakby ukryte za mglistą zasłoną wspomnień tylko pobudzają wyobraźnię, a mocne słowa do głębi poruszają. Ale połączenie talentu literackiego z plastycznym, w wykonaniu Małgorzaty Wardy nie mogło zakończyć się bardziej obrazową i przemawiającą do wyobraźni czytelnika opowieścią.  

Kiedy czytałam tę książkę bolało mnie każde miejsce na ciele, odnosiłam wrażenie, że za chwilę rozpadnę się na kawałki i wybuchnę płaczem. Wydawało się niemożliwym takie zachowanie w rodzinie, w stosunku do dzieci, a jednak.  Problem poruszany przez autorkę jest tym bardziej bolesny, że w prawdziwym życiu równie trudny do rozpoznania, jak w przypadku Anny i Aarona. Złość i rozpacz miotające czytelnikiem, bezsilność i niemożność niesienia pomocy to emocje towarzyszące książce od początku do jej końca. Dziewczynka, która widziała zbyt wiele to taka niewinność ubrana w dorosłe ciuchy, dzieciństwo bez placu zabaw i przytulanek w towarzystwie „dobrych” wujków i cioć. Gorzkie bo prawdziwe. Gorzkie i prawdziwe.

Cytat pochodzi z książki