książkowy ekshibicjonizm, czyli książka w szafie;/

Ustawiając kolejne stosy znajomych tomów (jedne poznaję po kolorze, inne po kształcie, wiele innych po jakimś szczególe na obwolutach, których tytuły próbuję odczytać do góry nogami albo pod dziwnym kątem), dziwię się, jak zawsze w podobnych okolicznościach, po co właściwie trzymam tyle książek, do których nigdy po raz drugi ni zajrzę. Tłumaczę sobie, że ilekroć pozbywam się książki, po kilku dniach się okazuje, że właśnie jej szukam. Tłumaczę sobie, że nie ma książek (…), w których nie znalazłbym niczego interesującego. Tłumaczę sobie, że znalazły się w moim domu z jakiegoś powodu, a powód ten może okazać się aktualny również w przyszłości

A. Manguel, Moja historia czytania

Dziękuję Chihiro za zaproszenie mnie do zabawy polegającej na książkowym ekshibicjonizmie. Szczerze mówiąc, dzięki temu zaproszeniu część moich zbiorów ujrzała światło dzienne, bo wstyd przyznać z racji braku miejsca, przez większą cześć swego książkowego życia leżą one na dnie szafy. Wiem, wiem zaraz usłyszę krzyki oburzenia, ale zrozumcie mnie – jak na czterdziestu kilku metrach można inaczej pomieści dwa wielkie zbiory – książkowy i płytowy? Specjalny system, który pozwoli tym zbiorom już na stałe zagościć w glorii i jasności na razie w opracowaniu.
Tymczasem dla potrzeb zdjęć „szafowe” zbiory ustawiłam w stosach podobnych do tych, które normalnie piętrzą się w sypialni. Bo w sypialni znajdują się moje książkowe zbiory. A to dlatego, że jak wspomniałam pomysł na miejsce dla nich cały czas w toku realizacji.

jedyny, szczuplutki regalik - u góry- prezent autorstwa Małgosi Wardy

A, że sypialnia jest malutka znajduje się w niej równie malutki regalik, po którym często wędrują różne zbiory. Kombinacji regałowych jest wiele, choć tam zwykle książki stoją w jednym ustawieniu najdłużej. Obecne ustawienie jest chyba właśnie tym najdłuższym w historii regału. Na nim to znajdziecie książki autorów, o których wiem, że będą pojawiały się następne, choćbym ich nawet miała nie czytać (oczywiście w danej chwili). I tak jedną półkę zajmuje Nabokov, drugą Lessing. Oczywiście nie mogą marudzić i narzekać na sąsiedztwo innych autorów, bo nie osiągnęły jeszcze takich rozmiarów aby mogły zaskarbić sobie wyłączność półkową (nie nabyłam ich wszystkich celowo, po to aby zwiększyć sobie przyjemność zakupu następnych pozycji). Kolejną stałą na regale są książki podróżnicze, w których aktualnie zaczytuje się A. I te zmuszone są gnieść się na półce z moimi kilkoma skarbami. Osobną półkę zajmują przewodniki, jednak jest ich mało, gdyż zwykle udając się w podróż przygotowujemy własny przewodnik według trasy, którą mamy zamiar przemierzać. Poza tym są jeszcze książki kucharskie, oraz beletrystyka, która inspiruje do wariacji kuchennych i te znajdują się na półce w kuchni (choć zauważyłam jedną z nich w stosie ;) ).
Ciągle nie mam pomysłu na ustawienia dla chwiejnych stosów. Ich misterna konstrukcja zniechęca do częstych zmian i jednocześnie, jeśli już po coś sięgam zmusza do odbudowy. Szczególnie, że stoi w przejściu między regałem a łóżkiem (to potencjalny stos, który kiedyś może mnie przygnieść). Staram się aby w tych najwyższych stosach znajdowały się książki albo już przeczytane albo takie, po które szybko nie sięgnę, choć to oczywiście ciężko przewidzieć. Jednak nie mam nic przeciwko przestawianiu, układaniu, wyrównywaniu. Ogólnie zajęciom „praktycznym” z książką.

Zdarza mi się przyjmować w stosach taktykę podziału na kraj pochodzenia pisarza (tak mniej więcej stoją teraz w dwóch stosach). „Grupuję” je także według nazwiska pisarza, ale i tu może wystąpić szum, kiedy to dochodzi kolejna książka autora, który „leży” już w stosiku (przepraszam wszystkich pisarzy) . Wtedy to taka książka wchodzi w skład stosu ostatnie nabytki, który piętrzy się w zasięgu ręki i oka. To z obrazem tego stosu witam nowy dzień wstając z łóżka. To też na niego patrzę nie mogąc zasnąć - na ostatnie nabytki ale i na książki, z których korzystam przy pracy nad artykułami do Archipelagu. Bo i taki stos zwykle tworzy się w trakcie pracy. Jednak książki z tego stosu wracają pokornie po zakończeniu prac w miejsca, których zostały wyciągnięte, a co za tym idzie zmuszają mnie do kolejnych przemeblowań. Och, jak brakuje mi regałów!





Osobno też leżą książki w języku angielskim. Nie mam ich specjalnie dużo, bo przyznaję, że lektura książki po angielsku zabiera mi więcej czasu, i chcąc czytać więcej sięgam raczej po książki w języku polskim. Zdarza mi się, i to dosyć często, że dla porównania kupuję książkę przetłumaczoną (co można również zauważyć w stosach). Jeśli już o językach obcych mowa to w moim skromnym zbiorku znajdują się też książki: po francusku i włosku, a mam nadzieję, że wraz z powiększającym się zbiorem Lolity zaczną pojawiać się coraz bardziej oryginalne i odległe języki świata.

Jeszcze do niedawna na stoliku nocnym piętrzył się stosik, w którym można było znaleźć ostatnie nabytki i książki do artykułów, czy też książki przysłane z wydawnictw. Teraz jednak, z racji niechybnej możliwości bycia przygniecioną tymże stosem znajdującym się w niebezpiecznej odległości od łóżka, na stoliku znajdują się tylko książki aktualnie czytane oraz notes, który otrzymałam od Lilithin, a który idealnie pasuje do swojej roli. Zapisuję w nim pomysły na artykuły, zdania, które akurat przyjdą mi do głowy oraz planowane zakupy książkowe.

Z książkami aktualnie czytanymi - w moim przypadku - to także dziwna sprawa, bo chyba powinnam utworzyć osobny stos dla tej kategorii. Mam okropny zwyczaj czytać kilka książek naraz. Zdarza mi się rozpoczynać każda nabytą książkę, albo doczytywać do połowy i odkładać po to, aby zająć się czymś innym. Z kolei te inne zostając doczytane także do połowy, nie koniecznie powodują, że powracam do uprzednio porzuconej. Raczej znowu zdradzam ją dla nowości. W taki właśnie sposób tworzy się cały stos książek obecnie czytanych. Oczywiście muszę się wytłumaczyć, że zwykle wracając do porzuconych powracam do pierwszych stron, aby – co mi się zdarza rzadko - odświeżać zapomnianą treść.

Od czasu do czasu pojawiają się podstosy - w tych układam książki, do których mam zamiar dołączyć podobne - tak np. ostatnio uksztaltował się stosik bookerów w jezyku polskim, (bo te w angielksim weszły w skład innej gromadki, kolejne do odbioru w księgarni z czego bardzo się cieszę). Taki rodzaj gromadzenia jest spontaniczny i charakterystyczny dla mnie - wymyślam własne postanowienie i układając w stos staram się realizować. W tym przypadku akurat doskonała jest metoda stosowa - nie wyobrażam sobie ciągłego przekładania tych 'zbiorków' na półkach! Książki staram się dzielić według szczególnych kryteriów, które mnie interesują, nigdy nie dzielę według kolorów, czy też alfabetycznie.

Mam nadzieję, że moje zbiory osiągną constans na przyszłych regałach. Moim marzeniem są regały idealne – to znaczy takie, na których po włożeniu w nie książek nie pozostanie zbyt wiele miejsca na … kurz, ani zbędne drobiazgi, które przeszkadzają w swobodnym wyciąganiu książki z półki. Regały, na których książki dopasują się szerokością i wysokością, tak by nic nie zachwiało równowagi najprzyjemniejszego dla oka widoku – pyszniących się grzbietów. Jeśli już o grzbietach mowa – są takie, które szczególnie przykuwają moje oko – zwracam uwagę na kolor, fakturę oraz związane z książką przeżycia. Te lubię widzieć szczególnie. Takie książki nie powinny dźwigać ciężaru stosów a stać na półce w zasięgu mojego wzroku. Moim ulubionym kolorem okładki jest pomarańczowy – zdarza mi się kupić książkę, bo miała pomarańczowy grzbiet! (myślę, że niegdy nie zawiodłam się na pomarańczu, stąd takie kryterium wyboru)
Zajmijmy się teraz książkami wyciągniętymi z niewoli, jaką jest dno szafy. W sumie nie mają one tam tak źle, bo przecież nikt im nie przeszkadza. Nie przestawia ich, nie przewraca i nie zmusza do znoszenia ciężaru innych, gdyż stoją sobie grzecznie obok siebie. W czeluściach szafy znajdują się książki już przeczytane. Zwykle ułożone autorami, choć im bliżej „wyjścia” tym większy w nich bałagan.

Niektóre egzemplarze z moich zbiorów często zmieniaj pomieszczenie, gdyż pisząc i czytając przenoszę się do innego pokoju. Zwykle zasiadam wtedy przy stole z kubkiem aromatycznej kawy czy też herbaty raczej w zupełnej ciszy. I niezależnie czy zbieram się do napisania jakiegoś tekstu, czy do czytania zabieram ze sobą mały stos, w którym mieszam – przebieram, przekładam i wybieram tę lekturę, która uznam za odpowiednią. Na książki bardzo łatwo natknąć się w całym mieszkaniu – pochowane po torbach, półkach i szufladkach są zawsze w zasięgu ręki.
Czy panuję nad swoimi zbiorami? Otóż … nie wiem! Wiem na pewno, jakich książek w nim nie ma, ale nie wiem, które krążą po znajomych i rodzinie, a które już wróciły (i tu przepraszam pisarzy). Kupując, wybierając książki staram się przemyśleć dokładnie swój wybór, oczywiście, jak każdemu zdarzają mi się złe wybory, ale tłumaczę sobie to tym, że złe są w daje chwili, a być może za kilka lat sięgnę po nie z wielką chęcią.


Żal mi moich stosów, bo zdaję sobie sprawę, jaki to ciężar, ale nie mogę nic na to poradzić. Jestem przeciwna wstawieniu ich do pokoju - nazwijmy go dziennym, bo z całym szacunkiem do książek i z moją wielką do nich miłością tam mi one nie pasują, tam będą dotykane przez wszystkich, to nie miejsce dla nich. Poza tym uwielbiam stawać przed moimi chwiejącymi się zbiorami i po kilku dobrych chwilach wychodzić z naręczem uśmiechających się do mnie woluminów. O tym, że przemawiam do książek już kiedyś pisałam – tak, nadal do nich mówię. Przepraszam je, że cierpią katusze gniotąc się, jak nie przyrównując śledzie w moim małym mieszkanku. Ale czy wolałyby abym ich nie znosiła do domu?

Do wspólnej zabawy chciałabym zprosić Maga-marę i Tygiel, Monikę i jej Błękitną biblioteczkę oraz Kalę z Molemksiążkowym.

p.s. przepraszam za ogólny chaos w tym poście, ale podobnie, jak w poprzednim wstawianie kilku zdjęć jest dla mnie czymś na miarę koszmaru!!!!