Kissing the Cinderella - Kissing the Witch. Old Tales in New Skins Emmy Donoghue

Zastanawialiście się kiedyś ile prawdy jest w bajkach, które słuchaliście jako małe dzieci? Czy nie byłoby dobrze usłyszeć je z drugiej strony, z punktu widzenia bohatera bajki? Jak wyglądałyby bajki, gdyby nie opowiadały ich osoby postronne a postacie w nich występujące? A gdyby tak jeszcze przenieść wszystkich odważnych i smutnych, pięknych i brzydkich bohaterów w czasy teraźniejsze, dodać im świeżości i nowości - jak brzmiałaby taka bajka opowiedziana przez współczesnego, dajmy na to Kopciuszka, który nie opowiada tyle o sobie, ile o swoim buciku, który został na balu?

Emma Donoghue opowiedziała w trzynastu przypowieściach Kissing the Witch odwróconą historię. Te baśnie widziane oczyma bohaterów brzmią zupełnie inaczej, są jak bonusy do filmu, w których reżyser wyjaśnia krok po kroku, jak powstała scena. Albo jak rozmowa z autorem książki, który wyjaśnia, co miał na myśli pisząc swoją powieść.
I w taki oto sposób poznajemy historię jabłka, które zjadła Królewna Śnieżka

Another summer in the rose garden,
I asked,
Who were you
before you chose a mask over a crown?
And she said,
Will I tell you my own story?
It is a tale of an apple.

Czy baśń o Królowej Śniegu, Kaju i Gerdzie opowiedzianą oczami dziewczynki

There in the dark grass I asked,
Who were you
before you bought me
for a handful of radishes?
And she said,
Will I tell you my own story?
It is a tale of a brother.

A może wolicie bajkę o Jasiu i Małgosi w smakowitej chatce z piernika?

I stumbled along the bridge, caught her
sleeve and asked,
Who were you
before you became Little Sister?
And she said, Tell you story?
Tale of cottage.

Jest też baśń o siedmiu krasnoludkach i Śpiącej Królewnie, która w książce staje się opowieścią o pocałunku

Climbing to the witch’s cave one day,
I called out,
Who where you
before you came to live here?
And she said,
Will I tell you my own story?
It is a tale of a kiss.

W tej książce z jakże wymownym podtytułem - Old Tales in New Skins można wybrać też historię o Pięknej i Bestii, Słowiku i wiele innych opowieści. Każda z nich poprzedzona jest przypowieścią – pytaniem, które naprowadza czytelnika na właściwą baśń. Choć ja cytuję przypowieści trochę wyrwane z kontekstu, w książce są one ze sobą powiązane. W cudowny sposób przenikają jedna w drugą, łączą charaktery i cechy bohaterów. Wygląda to trochę tak, jakby autorka zebrała wszystkich bohaterów, posadziła w jednym pokoju a oni, jeden przez drugiego, opowiadali o sobie. Do tego wszystkiego opowieści te dają dużo radości i oprócz tego, że wyjaśniają umilają jeszcze czas, który jak wtedy, gdy będąc dziećmi słuchaliśmy opowieści starszych mija miło i niestety szybko.

Emma Donoghue znalazła się wśród nominowanych do tegorocznej The Man Booker Prize

cytaty pochodzą z książki