Twoje serce należy do mnie - D. Koontz

Problem przeszczepów organów zawsze budził zastrzeżenia. Są zwolennicy tej „wymiany” w celu ratowania życia, ale ma ono też duże grono przeciwników – czy to z pobudek religijnych czy z własnych zasad i przekonań grupa ta nie chce zgodzić się na odbieranie organów zmarłym członkom ich rodzin. Może warto zastanowić się głębiej nad tym zagadnieniem, a nie tylko teoretyzować, wygłaszać mądre mowy i przekonywać innych, jeśli samemu, być może nie jest się przekonanym? Osobiście wstyd przyznać ale nie mam zdania w tej kwestii. Chyba jest mi obojętne co stanie się z moimi oczami czy sercem po mojej śmierci, jednak nie myślałam o tym w kategoriach osoby, która decyduje za członka swojej rodziny. Myślę, że koniecznie w takich przypadkach potrzebna jest pomoc psychologa, nie można zostawać samemu z takim brzemieniem. Nie można zapomnieć też o sytuacji odwrotnej, kiedy to jesteśmy stroną, która organu takiego potrzebuje. Czy łatwo jest żyć ze świadomością, że nosi się część kogoś innego, że gdyby nie śmierć tej osoby, zmarłym bylibyśmy my?
Tym, który żyje z tą świadomością jest Ryan – mężczyzna, który ma wszystko – pieniądze, karierę, sławę (znalazł się w rankingu najprzystojniejszych partii ‘do wzięcia’ ) oraz miłość. Niestety w tym całym szczęściu jakie ogrania Ryana zabrakło zdrowia. Jego ciężka wrodzona wada serca jest nieuleczalna i tylko przeszczep może uratować jego życie. Oczekiwanie na czyjąś śmierć poprzedzają u Ryana ataki schizofreniczne, wizje osób chcących jego śmierci, zamknięcia we własnym domu albo ucieczki z niego. Urojenia te zamykają młodego człowieka na świat, odbierają radość być może ostatnich tygodni jego życia. Nadzwyczaj krótkie oczekiwanie na serce (!?), pozytywnie zakończona operacja i leczenie nie likwidują tych psychicznych objawów. Tylko, że może tym razem to nie są urojenia Ryana, może teraz widzi on wszystko trzeźwo, tylko ciężko w to uwierzyć? Nikt nie podejrzewa, że nowe serce Ryana jest „nielegalne”, że nie zginęło w żadnym wypadku, a zostało brutalnie wyrwane z młodej zdrowej piersi po to, aby inna młoda pierś mogła nadal żyć pełnią życia, zwiedzać świat, uprawiać sport i kochać.
Twoje serce należy do mnie zaskakuje, bo wydaje się być nieprawdopodobnym do zrealizowania taki pomysł. Koontz jak zawsze przyprawia o dreszcz emocji, i kiedy tak się dobrze bawimy przy lekturze, rozpędzamy, że nie sposób się zatrzymać on zadaje cios. Wyrywa z tego transu czytelniczego. Zatrzymuje w okrutny sposób jak ściana na drodze rozpędzonego biegacza. Podobnie jest i w tej książce – świetna zabawa, przejęcie i tempo, tak aby z końca kolejki oczekujących na serce szybko wskoczyć na jej początek, a potem zacząć jeszcze szybciej z niej spadać. W trakcie lektury książek Koontza czuję dziwną odpowiedzialność za to, co przegapiłam, bo zajęłam się wciągającą lekturą zamiast szukać śladów zbrodni.