czy warto się jeszcze poświęcać dla tej znajomości?

Do napisania tego posta zainspirował mnie ten, który przeczytałam na blogu Małej Mi oraz wczorajsze (nie ukrywam, że spodziewane) wydarzenie.
Ten post nie pojawia się od tak sobie w tym miejscu, lecz piszę go, bo czuję taką potrzebę i choć pierwsze co zrobiłam to „wygadałam” się do Medoli, prywatnie - więc ze szczegółami, których na blogu zamieszczać nie będę, bo to miejsce dla Wszystkich i nie chciałabym urazić uczuć niektórych osób, które będą to czytać (a było ostro, choć jak dla mnie śmiesznie przez śmieszność sytuacji, która trwała od dawna, jak również śmieszność stwierdzeń mojej koleżanki).


Moja historia zaczęła się dwadzieścia siedem lat temu, byłyśmy (również) jeszcze trzy ale M. opuściła nas dość szybko, niekoniecznie z własnej woli (tak to wtedy wyglądało:( ). Zostałyśmy dwie. Dwie, które już bliżej być ze sobą nie mogły (mogłoby się zdawać?), jedna ławka w klasie, jedna droga do szkoły i ze szkoły do domu, domu również jednego. Wspólne wakacje, obiady i nawet wyjścia ze śmieciami (pomaganie mamie nazywałyśmy wtedy, młode i głupie, ‘wyjściem do miasta’, to było nasze hasło, które wystarczyło, że rzuciła któraś z nas i wiedziałyśmy o co chodzi). Wszystko to, co dotyczyło nas trzech - wszystkie potrójne emocje związane z przyjaźniami, teraz spadły na dwie. Zdawać by się mogło, że ta znajomość (przyjaźń to już dziś brzmi patetycznie) stawała się coraz silniejsza, pomimo różnic temperamentów i charakterów. I nawet wtedy, kiedy nasze drogi rozeszły się w liceum – najróżniejszego rodzaju problemy tej drugiej – by później w dorosłym życiu scalić i odświeżyć znajomość na nowo dzieckiem, nie nie wspólnym oczywiście ale dzieckiem tej drugiej, którego ta pierwsza - czyli ja - została matką chrzestną – dodam, że z wielką radością i łzami szczęścia w oczach.

I co się stało? Zaczęło się staczać jak ze stromej góry, wychłodzenie nastąpiło tak gwałtownie, że trudno zauważyć TEN moment - choć czasem podsycałyśmy je jakby wymuszanymi spotkaniami. Zaczęło się ciągłe niezrozumienie z mojej strony dla poczynań Koleżanki (tak ją nazwę, bo nie mam już odwagi mówić w tym przypadku o przyjaźni), poczynań, które ni jak nie pasowały do lepszego życia, do którego podobno dążyła. W tym niezrozumieniu ja starająca się jednak ‘zrozumieć’, pomóc jeśli zaszła taka potrzeba. Ja nie otrzymująca wsparcia ze strony Koleżanki i w końcu ja, która nawet już przestała o nie prosić. Ja na zawołanie. Wszystko po to aby chronić i wywiązywać się z obowiązku bycia matką chrzestna tego anioła.

Anioła, który podrósł i podobnie jak jego matka, odsunął się, nastawił być może na żądania, na postawę ‘jak będziesz potrzebna odezwę się’ i przywdział maskę ignorancji.
A czemu to piszę? Piszę bo wczoraj wszystko się skończyło! Przez niezrozumienie tym razem mnie przez Koleżankę (albo chęć niezrozumienia), przez moją przelaną już gorycz, której ona nie była w stanie przetrawić. Nie, nie wygarnęłam, nie plułam jadem, było spokojnie i rzeczowo ... do czasu. Ale z niektórymi ludźmi się widać nie da. Szkoda tylko, że ja musiałam rozumieć wszystko, nawet kiedy po fakcie dostawałam po głowie za udzieloną pomoc (bo problem okazywał się wymyślony, był po prostu żartem).

Nie mam już siły dłużej udawać nawet koleżeństwa, nie mówiąc o przyjaźni. I choć mój ostatni zawód na człowieku potraktowałam (i ukoiłam) wmawiając sobie, że to było złe i nie warte poświęceń, to obok wczorajszego zdarzenia nie mogę przejść obojętnie choćby (i tylko i wyłącznie) z tego powodu, że J. kocham i nic tego nie zmieni.

M. pewnie się zdziwisz jak to przeczytasz, bo Ty tu czasem zaglądasz:)