The Gathering

„Tajemnica rodu Hegartych” Anne Enright faktycznie zaczyna się tajemnicą i cała jest nią owiana. Zaczynając czytać zdobywcę Bookera 2007, chciałoby się już, już zaraz wiedzieć o co chodzi, lecz książka tak zachwyca, tak wciąga, że przemy do przodu przez strony pełne głębokich uczuć. To jest ciemny i mroczny świat śmierci w chłodnej oprawie Irlandii. Zagubiona w swoim życiu Veronica z 50 letnią historią rodziny, owianej tajemnicą, której sama nie potrafi rozsupłać. Uwikłana w nią przez swoje poczucie winy, przez miłość do rodziców i rodzeństwa, ciągle trwające w „związku” z bliskimi. Nie potrafi pogodzić się ze śmiercią brata miotając się między uczuciem miłości i nienawiści, współczucia i niezrozumienia. Silna kobieta, jak jej się wydaje i jednocześnie tak słaba, zamknięta w swoim świecie, czasem tylko budzi się w nim aby utrzymać kontakt z córkami i mężem. Anne Enright daje nam mnóstwo czasu na oswojenie się ze śmiercią Liama Hegarty, tak jak oswaja się z nią jego siostra Veronica. „Tajemnica rodu Hegartych” tak mroczna i poza zmysłami jak ludzie, którzy je postradali i nikt ich nie rozumie, jednocześnie dotyka wszystkich komórek czytelnika, porusza wszystkie zmysły. Sprawia, że zastanowisz się czytelniku jak ty żyjesz, czy będziesz zmuszony rozkładać też swoje życie na części pierwsze jak Veronica? Każda tragedia rodzinna i tajemnica możliwa jest do rozwikłania dzięki miłości, której nie brakuje u Enright, wypełnia ona całą treść książki i potrafi natchnąć czytelnika. Bo nie sposób przejść obok dramatu Hegartych bez wzruszeń. Nie sposób nie wczuć się w cierpienie Veroniki, w jej niezrozumienie świata albo rozumienie go w inny sposób, jej własny sposób. Każdy rozumuje świat, miłość, śmierć i wszystkie dramaty i wzruszenia jakie nam życie "daje" w swój własny sposób. Każdy ma problem ze zrozumieniem i pogodzeniem się ze śmiercią. Każdemu z nas może zdarzyć się obwinianie za nią innych. Wtedy w głębokich zakamarkach pamięci szukamy winnych, czy to ludzi czy zdarzeń. Veronica gubi się czasami w tych zawiłościach pamięci i jej zawodności czy też nadmiernej wyobraźni. Lecz czyż jest to wystarczający powód aby „wyciągać” wszystkie historie rodzinne te czyste jak kryształ i te „brudne”? Czy trzeba obwiniać, jak robi to bohaterka Enright rodziców i dziadków i cały bieg życia rodziny za to co się stało? Czyż nie jest ważniejsza miłość, a nie powód czyjejś śmierci, która i tak już się stała? Hegarty to są mądrzy ludzie, dobrze wychowani przez rodziców. Pomimo, że było ich 12, to im się udało. A cóż z tego, że każdy jest na swój sposób dziwny? Chyba za dużo w „Tajemnicy …” jakby wstydu i smutków wyniesionych z dzieciństwa. Niedomówienie, które kładzie się cieniem na historii rodziny Hegartych jest silniejsze nawet od ogromu miłości jaka przejawia się w tej dużej rodzinie. Szkoda, że nie potrafią zaufać sobie do końca i odkryć przed sobą, „odsłonić” ten cień, wpuścić słońce jak miłość do domu.
Książka jak najbardziej ambitna, zasługująca na nagrodę jaką otrzymała. Tak wzruszająca opowieść i do głębi prawdziwa jest mocno wciągającym przeżyciem i charakterystycznym dziełem „bookerowskim”.
Ten post jest "odgrzewany" (ze starego adresu blogowego) w związku z WYZWANIEM i choć dziś pewnie napisłabym go inaczej postanowiłam nic nie zmieniać.

_________________________________

http://ksiazki.wp.pl/katalog/ksiazki/kw,37471,ksiazka.html