Japońska wersja Przeminęło z Wiatrem

Zacznę od początku, od powodów dla których sięgnęłam po tę książkę.
Czyli od programu na Planete o Hiroszimie i Nagasaki, o ataku Amerykanów i skutkach bomby atomowej - przerażające - ale nie o tym chcę pisać. Po tym programie moje myśli powędrowały na blog Chihiro, która przecież tyle razy wspomina w swoich postach kraj Kwitnącej Wiśni. Poprosiłam więc Chihiro o pomoc w wyborze lektury, która pomogłaby mi zagłębić się w tematykę japońską, polubić mi - nie przepadającej za tymi klimatami - właśnie kulturę japońską (Dziękuję Chihiro :-) ). Książka miała być koniecznie o Japonii, koniecznie ze szczyptą historii i tradycji, tolerowany był mały wątek romantyczny oraz wojenny.
Jednak moja niecierpliwość zawiodła mnie wcześniej do księgarni. Nie mogąc doczekać się wiadomości od Chihiro, a wcale nie trwało to długo, udałam się do księgarni gdzie z ogromną pomocą Pań zakupiłam dwie pozycje książkowe, z których jedną jest właśnie „Ostatnia konkubina" .
Jeżeli jakąś książkę można określić jednym zdaniem to książkę Lesley Downer określiłabym mianem prozy kolorowej. Kolorowej - bo barwy w jakie Downer ubiera dialogi bohaterów, historie i opisy są niesamowitą paletą kolorów. Kiedy czyta się "Ostatnią konkubinę" odnosi się wrażenie, że z kart książki wystrzeliwuje cała feeria barw, jak fajerwerki w sylwestrowa noc.

Jak pisze sama autorka jest to książka oparta poniekąd na faktach bo choć postacie są wymyślone przez nią to jednak opowieści o shogunach, walkach i złocie mają swoje źródło w legendach Japonii.
„Ostatnia konkubina” to jednak trochę też historia miłosna, lecz wpleciona w losy wojowników i rodu shogunów walczących o własny kraj tworzy wspaniałe tło dla dramatu.
Nie chciałabym rozpisywać się o przygodach Sachi, która z wioski, gdzie wychowują ją przybrani rodzice trafia do pałacu shoguna aby stamtąd rozpocząć, jako jego konkubina, wędrówkę życia i walkę o życie. Nie chcę opowiadać o bitwach jakie stoczyły wojska cesarza i ludzie shoguna w walce o miasto, ani też o rytuałach, którym poddają się damy dworu aby umilać czas swoim mężczyznom. I nie opowiem też o drodze, którą przeszła Sachi, drodze, która okazała się być nie tylko ucieczką przed wojskami ale i poszukiwaniem siebie, swoich korzeni i o tym, że to co znalazła, co odkryła zaskoczyło nie tylko samą Sachi.
Powiem tylko, że jedno zdanie, które przeczytałam na obwolucie wystarczyło abym tę książkę zechciała przeczytać
„Imponujący, świetnie napisany dramat, którego akcja toczy się w kluczowych dla historii Japonii momentach. To dużo więcej niż historia miłosna”

I jeszcze jedno z haiku, które pisała Sachi do swojego ukochanego

Yumeji ni wa

Ashi mo yasumezu

Kayoedo mo

Utsutsu ni hitome

Mishi goto wa arazu.

Choćbym go odwiedzała co noc

Na ścieżkach snu

Nie dotykając stopą realnej ziemi

Nie da się go porównać

Z jednym spojrzeniem.