Poszukiwacze szczęścia - Tishani Doshi

  

Utknęłam w połowie drogi. Tak mogę napisać, jeśli chodzi o wrażenia z książki Tishani Doshi Poszukiwacze szczęścia. Utknęłam i już. Podchodzę do niej, zerkam, podczytuję stronę, dwie i odchodzę. Nie żal mi, i żal jednocześnie. Interesuję się losami bohaterów i z drugiej strony myślę sobie "nie zżyłam się, co mnie to interesuje". A ciągle jednak książka jest przy mnie.

Tematyka do końca chyba nie jest moja, chociaż jest coś w tych książkach, że mam chęć je czytać. Może nudzi mnie, po jakimś czasie spokój? Monotonna melodia treści? Może coś tam przewiduję, a może oczekuję czegoś innego? Tak, zapewne w przypadku Poszukiwaczy szczęścia oczekiwałam właśnie tego innego. Nastawiłam się bardziej na historię Bobo i Sian, na opowieść o ICH miłości, ICH życiu, bez tych wszystkich odgałęzień, które w rzeczywistości tworzą historie ich miłości i życia. Więc co jest ze mną, bo nie z książką, że nie mogę w niej przepaść? Szukam fragmentów o tej dwójce - Bobo i Sian - pomijając wszystkie wesela, wyjazdy i spotkania ich dzieci, kuzynostwa, i reszty rodziny. Jestem jak Sian, która chciała być z Bobo, chciała zamieszkać w Indiach, i jednocześnie chciałaby być w swoim rodzinnym miasteczku w Walii. Czuję za duży spokój, przy jednoczesnym oddalaniu się od sedna, sama się oddalając od powieści. I wracam. Skruszona, ciekawa ... kartkuję, byle do przodu, byle już coś wiedzieć. Ciekawi mnie i drażni jednocześnie. To chyba dobrze? To chyba znaczy, że coś w tej powieści jest magnetycznego, co przyciąga. Dziś pomyślałam, że czuję się trochę tak, jakby Doshi opowiadała mi tę historię przy herbacie, i jakby coś od tych opowieści odrywało nas co chwilę - a to zaparzenie świeżej herbaty, a to czyjaś wizyta, telefon ... i wracamy po czasie do opowiadania, zasiadamy przy filiżance parującej herbaty i ... o czym to mówiłyśmy?

A jak to jest z Wami? Lubicie takie książki, dobrze czujecie się w okołowschodnich klimatach? Może herbaty? :)