wszystko jest darem losu

Parę dni temu napisałam, że właściwie nic specjalnego nie wyróżniło minionego roku i muszę przyznać, że skłamałam. Owszem podkreślałam to, że nawiązałam nową, wirtualną znajomość z Medolą - tak i był to według mnie jedyne nowe warte (oj wrate!) uwagi zdarzenie zeszłego roku (dziękuję Medola). Muszę dodać, że skłamałabym gdybym nie powiązała tej znajomości z faktem ODKRYCIA nowego autora, którego poleciła mi właśnie moja wirtualna przyjaciółka. Tak mogę z pewnością powiedzieć, że 2009 rok był dla mnie rokiem odkrycia Nabokova. Cieszę się nie tylko z tego faktu, że zostałam „zarażona” tą miłością do Niego ale i tym, że „przeszło” ona na rok następny (co prawda „poznaliśmy się” z Vladimirem pod koniec roku) i zapowiada się na długie uczucie. Trwałość tego „związku” jest tym bardziej pocieszająca, że nasze pierwsze spotkanie, parę lat temu, było raczej jednym wielkim zgrzytem niż zapowiadającą się długoterminową przyjaźnią … ale dosyć już tych złych wspomnień.
Kolejnym spotkaniem z Nabokovem z dobrym nastawieniem był przystanek „Maszeńka” (pierwszym „Splendor”), która była małym przerywnikiem w wielogodzinnym (dniowym) spotkaniu przy „Adzie”. Jednak „rozmowy” czy też „spotkania” z autorem tak wciągają, że w moim przypadku jest niebezpiecznym zabieranie się za inną Jego książkę w trakcie czytania czegokolwiek bo wszystko co wyszło spod pióra Sirina odrywa mnie i zatracam się w błogim stanie zachwytu, zapomnienia … i uniesienia. Taka też była (jest) „Maszeńka” – opowieść (czy jak nazywa ją Nabokov POWIEŚĆ) o miłości. Lecz miłości po pierwsze utraconej a po drugie … nie, nie, nie tak prosto … wcale nie chodzi o uczucie kobiety i mężczyzny. Maszeńka bowiem symbolizuje wszystko to co bohater powieści utracił. Symbolizuje wszystko to co ważne a co NAM umyka.
Rzecz dzieje się w berlińskim hotelu czy też pensjonacie, a właściwie w sześciu jego pokojach. Bohaterami powieści są Rosjanie, których los zmusił kiedyś do opuszczenia ojczyzny. Te sześć pokoi przepełnionych jest tęsknotą za prawdziwym domem i niespełnionymi oczekiwaniami. Klara, Ganin, Kolin czy Podtiagin to ludzie zawiedzeni przez los, którym nie udało się zrealizować życiowego planu, być może nieudacznicy albo też wolne ptaki. Smutni ludzie bez własnego adresu, którym celem jest Ojczyzna.
Czy tylko Ganin, który potrafi zdobyć się na nie do końca uczciwe działania wywołane przez wspomnienia osiągnie cel? Albo też czy Ganin wie co jest celem jego życia?
Ta krótka opowieść to odtwarzanie życia, to film z młodości (wątek miłosny bardzo podobny do romansu młodego Nabokova) – o jej błędach i utraconych możliwościach. Utraconych ale czy straconych? Nie wydaje mi się aby kiedykolwiek było zbyt późno, nawet w szarej przytłaczającej rzeczywistości, z której - zdawać się może - nie ma wyjścia, zawsze jakaś furtka się znajdzie. „Wszystko jest darem losu” … nawet utracona miłość, o czym przekonuje się Ganin.

V. Nabokov, Maszeńka, s. 62

zdjęcie pochodzi ze strony dobraksiazka