(nie) wiem, co jem - Zamień chemię na jedzenie, Julita Bator

o tej książce powiedziałam i napisałam już tak wiele, nawet zanim ostatecznie ją przeczytałam, że teraz nie potrafię znaleźć słów lepiej oddających jej ... no właśnie co? znowu brakuje słów, bo.... bo powie ktoś  "eee tam, same oczywistości", "wszyscy to wiedzą", albo jeszcze gorzej - z czym spotykałam się niejednokrotnie zachwycając się książką - "nie da się uniknąć chemii, trzeba się przyzwyczajać"!!! że niby czemu mam się przyzwyczajać?! zgadzać na coś, co ani mi smakuje, ani tym bardziej służy!? to tak, jakby nagle zdecydowano, że ubieranie się jest passé, albo nie wiem - dajmy na to publiczne się ...eeekhm obnażanie też jest cacy, nie szkodzi, bo zaspakaja niezdrową ciekawość. Przyzwyczajmy się, łaźmy jak nas Bóg stworzył! (tu akurat też znajdą się popierający ten nurt, i wcale nie będą oni mieszkać na innej szerokości geograficznej). Ha! jak już jesteśmy na tych innych szerokościach, to - niech oni tam sobie ubierają się jak chcą, albo nie ubierają, ale czy to nie oni często gęsto jedzą najzdrowiej?... ok, nie ma co się zastanawiać, użalać się na rozlanym mlekiem, trzeba działać!

tak, jak zadziałała autorka książki Zamień chemię na jedzenie* Julita Bator (*czy wiesz, co jest w ketchupie, jogurcie, batoniku, które kupujesz bez zastanowienia? - to jakże wymowny podtytuł książki, wyjaśniający co autorka ma poniekąd na myśli wyrzucając ową chemię z jadłospisu swojej rodziny).

Jestem chyba w odpowiednim momencie na tę lekturę, choć na nią zawsze powinien być odpowiedni. A jeszcze lepiej, gdyby - potwierdzając trywialne stwierdzenie "to już wiemy" moment ten był constans, by książka mogła być jak najczęściej potwierdzeniem naszych nawyków, aby jak najwięcej z czytających ją osób mogło powiedzieć "ja tak właśnie robię!". Chciałabym aby taki sen się spełnił, bo to sen-marzenie dla przyszłych pokoleń.

Jestem mamą małego dziecka, dziecka, które rośnie, rozwija się i uczy. I chciałabym aby miało jak najlepsze warunki do tego rozwoju, a i wchłaniało jak najlepszą wiedzę. Nie chcę dla mojego syna aby paczka czipsów stanowiła dla niego alternatywę obiadu, przegryzkę, na którą ma ochotę między obiadem z paczki, a kolacją z fastfuda. No wiem, nie grożą mi te wizje okropnego jedzenia, ale ...ale dziecko czasem uczy się niepostrzeżenie. Chciałabym aby jego kości, mózg i cały organizm rosły podlewane najsmaczniejszym i najzdrowszym jedzeniem, wolnym od chemii, sztucznych barwników, konserwantów i .. wreszcie aby znał prawdziwy smak potraw, a nie ich wzmacniacz!

No znowu powtórzę - nie grozi mi to, ale mój syn też kiedyś będzie sam decydował o tym, co je, kupuje i gotuje, i chciałabym aby kontynuował wówczas dobre nawyki, którymi nasiąknie w domu.

A że powie ktoś - to czasochłonne i pracochłonne. A pewnie, ale chorowanie też odbiera czas i pracę. To nie miernik dla mnie. Najtrudniejszym dla mnie wyzwaniem jest znalezienie dobrych produktów i zaufanie ich producentom. W tym pomaga autorka Julita Bator. Tak wiele wskazówek, jak w książce Zamień chemię na jedzenie nie spotkałam chyba nigdzie (w takiej kumulacji, kumulacji dodam czytelnej, ani trochę medycznej w przekazie - a tego się obawiałam biorąc książkę do ręki).

Czytając tę książkę czułam się trochę (pomijać częste zadziwienia i szokujące opisy) jak na wspaniałym targowisku, pełnym świeżych warzyw i owoców, kiedy to chciałabym wszystko, a muszę zdecydować się na część zaledwie. Chciałam też na owo targowisko biec od razu, ale hola hola, pestycydy! zaufanie! dobre źródło!- i tu ból, bo nie mam tego wszystkiego. Trzeba się będzie nauczyć, komuś zaufać (wskazówki autorki również w tym pomagają - znalazłam nawet kilka produktów z listy nieekologicznych, ale zdrowych produktów żywnościowych, które kupujemy). I chociaż moje dziecko (jak na razie) samo umie dobrze wybrać (testowaliśmy słynne jogurty, rzekomo wzmacniające kości i nasz syn zareagował na nie delikatnie mówiąc z niechęcią, podobnie było z frytką, którą kulturalnie - bo w lokalu - wypluł sobie na ręce, parówkami truć go nie będę - mam przed oczami listę składników parówkowych - ale wiem, jaki byłby jej koniec po takiej próbie) to uwielbiam, kocham i darzę nadzwyczajnym uczuciem Panią Julitę i jej książkę, i choć nie cieszę się, że Jej dzieci musiały swoje odchorować, to koniec końców jestem wielce zadowolona, że jako mama mogła Im pomóc, a przy okazji zechciała podzielić się swoimi spostrzeżeniami z resztą świata.

 Od samego czytania się nie zdrowieje, trzeba działać! I do tego też nabiera się chęci po ksiażce. A dla tych, którzy po jakimś czasie tracą zapał - książka jest rodzajem książki kucharskiej więc proszę postawić ją tam, gdzie jej miejsce, i kiedy zapał mija, koniecznie na nowo zacząć czytać.

Wielkim ułatwieniem są ściągawki dotyczące szkodliwości poszczególnych składników chemicznych (i nie) w kupowanych przez nas produktach, definicje przybliżające niektóre trudniejsze pojęcia, ważne informacje na tematy dotyczące certyfikatów, produkcji itp. a także - albo przede wszystkim - wspaniałe, twórcze przepisy - od masła, przez cukier waniliowy do obiadków, przekąsek, na deserkach skończywszy.

Mamy niejadków, przyszłych, rosnących obecnie kobietek i mężczyzn, alergików (tym bardziej) jak i wszyscy pragnący zdrowia i lepszego świata (to nie idealizm, to obowiązek!) zaopatrzcie się w książkę Julity Bator i uczcie się jej, uczcie i stosujcie te nauki!